▹ #009 Rozdział 8

- Przeleciałam ponad dziesięciu facetów w sam weekend! - Piszczy na powitanie Nina wprost do mojego ucha, a ja przerażona podskakuje w miejscu, wywołując tym samym u niej cichy chichot. Staram się opanować napad wściekłości. Przez cały tydzień tyrałam, myśląc, że leży w łóżku i walczy z chorobą, a ona szlajała się w tym czasie po okolicznych klubach. - Brałaś coś? Wyglądasz naprawdę okropnie zgredzie.

Burczę pod nosem, przypominając jej, że nienawidzę tego przezwiska i grzecznie proszę, żeby się odwaliła, bo nie znoszę, kiedy zaczyna pracę szydzeniem z mojego niskiego wzrostu. Nina przez chwilę próbuje opanować rozbawioną minę i wyglądać na oburzoną, ale doskonale po niej widać, że uwielbia mi dokuczać. Zazwyczaj nie mam nic przeciwko, bo jej teksty potrafią być naprawdę zabawne (nawet jeśli używa ich w moim kierunku), ale dziś nie mam najmniejszej ochoty na żarty. Jeszcze nie doszłam do siebie po wczorajszym śledztwie i dopiero teraz uświadamiam sobie jakie miałam szczęście, że odeszli w zupełnie innym kierunku, nie zdając sobie sprawy, że przez cały czas ich podsłuchiwałam.

Przygładzam swój mundurek, przewracając oczami na denerwujące narzekanie Niny. Jak co dzień skarży się, że ubranie, w którym każą nam chodzić ukrywa wszystko co w kobietach dobre.

- Robisz się nudna. - Jęczę, związując włosy w kucyka na czubku głowy.

Przygląda mi się, przez chwile mrużąc idealnie wymalowane oczy, a ja parskam rozbawiona tym widokiem.

- Uważaj, bo sama będziesz musiała radzić sobie z Niallem i Amy. - Ostrzega żartobliwie wymierzając mi kuksańca, a ja pojednawczo mierzwię jej fryzurę, bo wiem, że długo nad nią pracowała.

Chowam swoją torbę w metalowej szafce i łapię protestującą Ninę za łokieć, ciągnąc ją w stronę drzwi. Zmieniamy się ze starszymi dziewczynami, które pracują na poranną zmianę i zabieramy się za własną robotę – Nina odbiera zamówienia, a ja stoję za barem i wydaję obleśnie śmierdzące drinki jeszcze bardziej obleśnym facetom. Jestem świadoma tego, że po mojej skrzywionej minie bez trudu można poznać, iż nie lubię swojej pracy, ale mam nadzieję, że nie odstraszam klientów. Wzdycham cicho i podaje kufel piwa grubemu gościowi, który wypił już i tak zdecydowanie za dużo. Nie znoszę patrzeć jak zdesperowani ludzie, upijają się do nieprzytomności, by zapomnieć o swoich kłopotach. Wiele razy myślałam o rzuceniu tej pracy, ale nie znalazłam, żadnej zastępczej roboty, z której miałabym tyle samo zarobku. Po skończeniu liceum chciałabym wyjechać na jakieś dobre studia, ale wiem, że to nigdy nie będzie możliwe - Tata nie poradziłby sobie sam, a ja nie mogłabym tak po prostu go zostawić, uciekając od wszystkich problemów. Mam tylko nadzieję, że Will nie będzie musiał martwić się o przyszłość tak jak ja.

Widzę jak Armando wychodzi z zaplecza i zmierza w moją stronę, więc posyłam mu uśmiech, mając nadzieję, że już wybaczył mi to czego nie zrobiłam. Przeczesuje włosy i w odpowiedzi unosi lekko kącik ust, a mnie po raz kolejny zaskakuje jego dziecinny wygląd. Tyle osiągnął w tak młodym wieku.

- Mogłabyś zostać dzisiaj na nocną zmianę? - Pyta, patrząc na mnie tak, jakbym była ostatnią deską ratunku. Uśmiech powoli znika mi z ust, ale on zdaje się tego nie zauważać.

- Jutro mam szkołę. - Przypominam, próbując się jakoś wymigać, ale on dalej nie łapie.

- To naprawdę ważne, możesz przecież raz odpuścić. - Mówi, a ja marszczę brwi.

- Przecież, zwykle to ty się zajmujesz imprezami. - Odpowiadam skonsternowana. Od kiedy Armando przejął ten lokal, wieczorami grzeczna kawiarnia zmienia się w klub striptizerski, a ja naprawdę nie znoszę takich miejsc. Mój szef w przeciwieństwie do mnie uwielbia swoją wieczorną robotę i zazwyczaj nie pozwala nikomu innemu stać za barem, więc jestem naprawdę ciekawa co jest na tyle ważne, by oderwać go od rozlewania drinków, napalonym panienkom. Armando wzdycha ciężko, jakby męczyła go moja upartość.

- Zapłacę Ci podwójnie. - Proponuje, a ja przewracam oczami. Dobrze wie, że potrzebuję kasy i teraz używa tego argumentu przeciwko mnie. Mam ochotę warknąć, pytając czy wie jak bardzo go nienawidzę, ale zamiast tego mówię:

- Dobra, niech ci będzie, zostanę. - Kiedy te słowa opuszczają moje usta, niemal od razu zauważam ulgę malującą się w jego oczach. Czuję się okropnie przez to, że zgadzam się tylko dlatego, iż zaproponował podwójną stawkę, ale to on poprosił mnie o przysługę, a ja przecież go nie okradam.

- Gracias seniorita. - Uśmiecha się do mnie i zanim odchodzi puszcza mi oczko, a ja z rozbawieniem kręcę głową.

***

Uwierzcie mi, że mam wiele powodów, by nie lubić pracować w „Bubble” wieczorami. Jeśli za dnia przychodzi tu tylko kilka obrzydliwie pijanych typów, to teraz roi się od nich jak w ulu. W czasie, gdy ja się nimi zajmuję, Armando siedzi zamknięty w swoim gabinecie, wychodząc od czasu do czasu, by rzucić okiem na salę najwyraźniej na kogoś czekając. Po pobladłej twarzy i ciemnych cieniach pod jego oczami nietrudno zauważyć, że jest zdenerwowany i niewyspany.

Dzisiejszej nocy w klubie jest stanowczo zbyt wielu ludzi, przez co powietrze jest tak gęste, że można by je ciąć nożem, a ja moja ochota, by rozpłynąć się w powietrzu staje się jeszcze większa, od tej dusznej atmosfery.

Właśnie podaję kolejnego drinka dziewczynie w zdecydowanie za krótkiej sukience, kiedy zauważam kątem oka coś niepokojącego i natychmiast odwracam głowę. Mam ochotę wrzeszczeć, przeklinać, śmiać się i płakać w jednej chwili, ale zamiast tego zamieram w bezruchu jak zawsze na jego widok. Niall siada przy jednym z nielicznych pustych stolików i wpatruje się we mnie tak samo intensywnym wzrokiem jakim ja obdarzam jego. Mruczy coś do zupełnie obcego faceta, z którym przyszedł, wciąż patrząc na mnie z wyraźnym napięciem. Jego kolega podnosi się i zmierza w stronę zaplecza, a ja wyrywam się z transu i odwracam wzrok ku niecierpliwych klientów. Jestem świadoma, każdego ruchu, który wykonuje, jednak staram się nie patrzeć w jego stronę i nie zachowywać się jak kolejna napalona zdzira, która ma ochotę zrobić mu loda. Boże co on u licha tu robi i czemu zawsze musi pojawiać się w tym samym miejscu co ja?

- Margarita z lodem. - Słyszę ciche mamrotanie i podnoszę głowę, bo głos wydaje mi się dziwnie znajomy.

Na widok chłopaka, który niedawno doręczył mi list, przez który do tej pory trudno mi zasnąć mam ochotę rzucić się na wszystkie butelki, które mnie otaczają i opróżnić je do dna. Tym razem nic nie przysłania jego twarzy, więc łatwo mogę dostrzec rozbawienie w jego zielonych oczach, kiedy na mnie patrzy. Przeczesuję dłonią włosy, nie mając pojęcia jak powinnam się zachować – Gorzej być nie mogło. Dwóch ludzi, którzy śnią mi się po nocach w najgorszych koszmarach jest teraz tutaj ze mną w tym samym pomieszczeniu. Dreszcze przechodzą mi wzdłuż kręgosłupa, więc mimowolnie się w sobie kulę. Chwytam szklaną butelkę i nalewam alkohol do koktajlowego kieliszka, ale ręce trzęsą mi się tak bardzo, że zamówienie dociera do niego tylko w połowie, bo reszta ląduje na blacie. Biorę do ręki szmatkę, którą jak zawsze mam przewieszoną przez ramię, ścieram rozlaną margarite, a potem chwytam butelkę, żeby dolać mu do pełna, ale zauważam, że kieliszek zniknął razem z jego właścicielem. Wzdycham głęboko i z głośnym brzdękiem odstawiam butelkę na blat – Od początku wiedziałam, że branie nocnej zmiany to zły pomysł. Jest mi gorąco, boli mnie głowa a oczy szczypią mnie od małej ilości snu. Zapewne wyglądam jak żywy trup, który niedawno wyszedł spod ziemi, ale to już chyba norma.

- Tamara, zmień się na chwilkę! - Wołam przez tłum i macham ręką do skąpo ubranej kelnerki, która obsługuje dzisiaj gości, zabawiając ich przy tym nieprzyzwoitym tańcem.

 Oprócz niej są jeszcze dwie dziewczyny, które zajmują się dokładnie tym samym, więc nic się nie stanie jeśli jedna zmieni mnie na chwilę przy barze, zwłaszcza, że naprawdę muszę siusiu. Tamara podchodzi to mnie kręcąc ogromnym tyłkiem (jak przystało na murzynkę) i z miłym uśmiechem bierze ode mnie ścierkę. Dziękuje jej i idę w stronę łazienek, które są w korytarzu po przeciwnej stronie. Kiedy tam docieram, cicho zamykam drzwi i z ulgą wdycham chłodne powietrze. Przez ściany słychać dudnienie muzyki, ale jest ono o wiele cichsze, więc można wytrzymać. Po wyjściu z kabiny myję ręce i szybko wycieram je o spodnie. W duchu przysięgam sobie, że już nigdy nie zgodzę się, by pracować tutaj w nocy. Poprawiam kucyka i wyciągam z kieszeni spodni środek przeciwbólowy, który popijam zimną wodą z kranu. Opłukuje nią też twarz, a kiedy robi mi się trochę lepiej otwieram drzwi i wychodzę. Z moich ust wydobywa się zduszony krzyk, kiedy widzę Nialla opierającego się o ścianę. Przykładam rękę do piersi i próbuję opanować oddech, przekonując się w myślach, że jestem bezpieczna i nic mi nie grozi.

- Przestraszyłeś mnie. - Mówię cicho i rumienię się całkowicie bez sensu, ale on nie zwraca uwagi na moje dziwne zachowanie. Podchodzi bliżej i łapie mnie za łokieć.

 - Musimy porozmawiać. - Mamrocze, a ja patrzę na niego rozgorączkowanym wzrokiem.

Co jeśli się rozmyślił i jednak zabierze mnie do swojego szefa, pozwalając mu zrobić ze mną co zechce? Co jeśli uzna, że jednak widziałam zbyt dużo i trzeba mnie wyeliminować jak najszybciej? Przez czarne scenariusze jakie podsuwa mi umysł, serce podchodzi mi do gardła i robi mi się niedobrze.

- Zbieraj się, jedziemy do mnie. - Mówi, a ja przerażona kręcę głową choć bardziej mądre byłoby wrzeszczenie na pomoc. Czuję się jak w pułapce, bo nikt nie usłyszałby moich krzyków, a nawet wystrzału pistoletu, gdyby Niall postanowił się mnie pozbyć. Trzęsę się jak osika i choć bardzo pragnę przestać, nie umiem tego kontrolować. - Uspokój się, nie chcę, żebyś ze strachu obsrała mi auto.

Nie rozumiem czemu chce zabrać mnie do siebie, w dodatku o tak późnej porze, ale coś groźnego w jego oczach powstrzymuje mnie od pytań i protestów. Przełykam ślinę i rozglądam się wokół, szukając choć jedną osobę, którą mogłabym błagać o pomoc. Najgorsze jest to, że korytarz jest całkowicie pusty - Tylko ja, on, moje biedne, rozszalałe serce i zapach strachu, który unosi się w powietrzu.

***

Rozdział pisało mi sie ciężko, ale chyba się udało. Mam wrażenie, że jest tu za dużo akcji, jak na jeden rozdział, choć mam nadzieję, że nie przesadziłam. Piszcie w komentarzach co myślicie misie :)