▹ #001 Prolog.

W całym wszechświecie nie było dla niego nic bardziej podniecającego, niż metaliczny zapach krwi. Wymierzył kolejny cios, tym razem w brzuch i znowu usłyszał jak jego ofiara głucho jęczy przez zaciśnięte zęby. Potrzeba zadawania bólu paliła go od środka. Pragnął ranić i nic innego się nie liczyło. Ludzie musieli zapłacić za to co mu zrobili, choć przypuszczał, że nigdy nie będą w stanie spłacić swojego długu. Będzie mordercą do końca swojego cholernego życia i wszyscy wokół będą cierpieć – Jego ofiary, ich rodziny, a nawet sąsiedzi, którzy nie będą mogli zasnąć ze strachu, że spotka ich to samo.

Niech dowiedzą się jak to jest stracić wszystkich, na których im zależy.

Dzisiejsza ofiara była wyjątkowa. Nie krzyczała, nie płakała i starała się być silna dla małej dziewczynki, która siedziała na drewnianym krześle z przywiązanymi rękami, wrzeszcząc, żeby zostawił w spokoju jej mamę. 
Nic z tego skarbie, musisz być cierpliwa – Już niedługo przyjdzie twoja kolej. - Pomyślał, zaciskając dłonie z ekscytacji.

Kobieta wisiała na grubej linie, która ciasno oplatała jej nadgarstki i z każdym ruchem miała powodować nieznośny ból. Zaplanował to, bo nie znosił, kiedy ludzie się z nim szarpali. Chciał czuć, że jest od nich silniejszy, że jest ich panem. Popatrzył w brązowe oczy swojej ofiary – Takie same, jak u jej córki – i dostrzegł w nich błaganie.

- Po prostu wypuść moje dziecko. - Poprosiła łamiącym się głosem. Roześmiałby się, gdyby podniecenie nie zaciskało mu gardła.

Serce tłukło mu się głośno w klatce piersiowej, bo wiedział, że jej koniec nadchodzi, Ona też była tego świadoma i raz po raz szeptała rozgorączkowanym głosem, żeby oszczędził jej córkę. Może by to zrobił, gdyby ten kurdupel tak nie wrzeszczał. Krzyki podniecały go jeszcze bardziej. Zazwyczaj nie interesował się dziećmi, ale ta mała miała w sobie coś, czego brakowało nie jednemu dorosłemu człowiekowi – Odwagę. Sposób w jaki uparcie szamotała się, próbując oswobodzić ręce z liny i ratować matkę był dla niego naprawdę imponujący. Odziedziczyła po swojej mamie mocny charakter i tak jak ona nie pozwalała sobie na łzy, mimo tego, że miała najwyżej siedem lat. Uśmiechnął się, wiedząc, że zabicie jednej z nich go nie usatysfakcjonuje. Musiały zginąć obie.

Nie planował tego. Ofiara miała być tylko jedna, tak jak zazwyczaj. Przez całe dwa tygodnie z ukrycia obserwował szczęśliwe życie brunetki i w końcu zdał sobie sprawę, że to dzięki córce jest taka radosna. Czemu porwał obydwie? Nie jestem całkowicie pozbawiony serca i nie mógłbym ich rozdzielić. - Oto jak sobie to wytłumaczył. Prawdziwa odpowiedź była jednak zupełnie inna; Chciał, żeby mała dziewczynka patrzyła na śmierć i tortury swojej matki tak samo jak przed laty musiał on.

Podszedł do stołu i wśród narzędzi zaczął szukać tego najbardziej odpowiedniego. Chwycił zwykły, kuchenny nóż i przyglądnął się ostrzu. Starał się przybrać obojętną minę, by nie pokazać im jakiej przyjemności mu dostarczały, ale nie udawało mu się, bo był zbyt rozemocjonowany tym co miało się za chwilę stać. Przeciągnął ostrej części palcem, a jego oddech jeszcze bardziej przyśpieszył, na widok świeżej kropli krwi. 

- Zanim umrzesz możesz wybrać śmierć dla swojej córki. - Powiedział łaskawie, podchodząc do niej bliżej. Zobaczył jak kobieta zacisnęła szczękę, próbując się nie rozpłakać i musnął delikatnie dłonią jej policzek, chcąc zachęcić ją do mówienia. - Podcięcie żył? Ostry cios prosto w serce? - Podpowiadał z krzywym uśmieszkiem, patrząc w jej oczy.

Cofnął się, oddychając płytko, po raz kolejny podszedł do stołu i chwycił jej torebkę. Wyjął z niej skórzany portfel i wysypał na blat banknoty. Czuł obowiązek poznania jej imienia. Grzebał w przegródkach drżącymi palcami, szukając jej dowodu osobistego. Musiał cokolwiek o niej wiedzieć, skoro zamierzał pozbawić jej życia.

Crystal Gillan.

31 lat, Kalifornia.

Tyle w zupełności mu wystarczyło.

- Wciąż czekam na twoją odpowiedź Crystal. - Powiedział szorstko zirytowany jej upartym charakterem. Zobaczył jak wzdryga się na dźwięk swojego imienia i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Uwielbiał czuć przewagę nad ludźmi. Jego ofiary wiedziały, że był władcą i tylko to się dla niego liczyło. Podszedł bliżej, zaciskając dłoń na trzonie noża, by wyraźniej poczuć jego kształt. Krew szalenie pulsowała mu w uszach, przez co zrozpaczone krzyki małej dziewczynki słyszał tak niewyraźnie, jakby znajdował się głęboko pod wodą. Czuł wzrok dziecka na swojej skórze i wiedział, że uważnie obserwuje każdy jego ruch.

Właśnie tak miało być. Miała patrzeć na śmierć swojej matki i mieć ten moment przed oczami do końca swojego krótkiego życia.

…

Dziewczynka rozpłakała się dopiero wtedy, gdy po odcięciu liny ciało jej matki upadło bezwładnie na podłogę. Zacisnął powieki, próbując otrząsnąć się z emocji. Westchnął i przejechał otwartą dłonią po twarzy, ocierając pot. Oparł się o chłodną ścianę, próbując uspokoić szaleńczy oddech, potem spojrzał na dziecko skulone na krześle i uświadomił sobie, że coś się zmieniło. Już nie pragnął jej śmierci, przynajmniej nie w najbliższym czasie. Łaknął nowego wyzwania. Chciał by żyła z wspomnieniami tak, jak on.

Wypuści ją i dorwie parę lat później, by zabić tak jak zamierzał.

****

Mamy prolog mojego opowiadania: „I'm gonna get you” więc na wstępie wyjaśnię kilka spraw:

1. Rozdziały nie będą dodawane często (Może nawet rzadziej niż raz na miesiąc), więc jeśli Prolog Wam się podoba, mogę informować o nowych. :)
2. Częstość dodawania nowych rozdziałów zależy od weny, która jak pewnie wiecie przychodzi, kiedy chce, więc nie myślcie, że zawieszam bloga, nawet jeśli nic się na nim nie pojawia przez pół roku xD. Jednego tygodnia mogą być dodane dwa rozdziały, a przez kolejne parę miesięcy na blogu może być pusto.
3. Fanfiction jest o Niallu [I nie: to nie on jest tym psycholem].

No i w końcu najważniejsze: dziękuje za komentarze, które motywują mnie do dalszego prowadzenia bloga.

Wasza @HahahahaHaza

PS: Blogger jak zawsze musiał coś zepsuć i teraz padło na obserwatorów. Nie można dołączyć się przez ten gadżet, ale można to zrobić innym, równie prostym sposobem;

Wystarczy wejść na stronę Blogger.com. Pod listą waszych blogów, znajduje się lista czytelnicza, klikajcie przycisk "Dodaj", wklejacie adres tego bloga i gotowe. Byłoby mi bardzo miło gdyby chciałoby się Wam to zrobić, o ile macie ochotę obserwować ten blog :)

Pytania:
ASK [KLIK] 
TWITTER [KLIK]

Wpisz się tutaj jeśli chcesz być informowany.